ใช่เลย

มีวันหนึ่ง มีลาเฒ่าตัวหนึ่งเดินไม่ทันระวังพลัดตกลงไปในบ่อร้างที่แห้งขอด ชาวนาผู้เป็นเจ้าของเห็นเข้าแล้วก็ร้อนใจกระวนกระวายมาก เพราะว่าเจ้าลาตัวนี้อยู่กับเขามาเป็นเวลานานหลายปีแล้ว ณ ตอนนั้นชาวนาก็คิดสารพัดวิธีที่จะช่วยมัน แต่ทว่า ชาวนาผู้นี้ก็คิดจนหมดสติปัญญาที่มีอยู่ก็ไม่สามารถที่จะช่วยชีวิตเจ้าลาตัวนี้ขึ้นมาจากบ่อนี้ได้ ชาวนาจึงจำเป็นต้องตัดสินใจสละมันทิ้งไป ถึงแม้ว่าจะเสียใจอยู่บ้าง แต่เขาก็ปลอบใจตัวเองว่า


ชาวนา : เจ้าลาตัวนี้ก็แก่มากแล้ว ไม่สามารถเอาไปใช้งานได้อีกแล้ว ไม่สมควรที่จะมาสิ้นเปลืองแรงมากมายขนาดนี้เพื่อช่วยชีวิตมัน อีกอย่างมันแก่ขนาดนี้แล้วก็ควรจะพักผ่อนซะทีได้แล้ว นอนหลับอย่างสงบอยู่ใต้ดินนี้จะต้องสบายกว่าการมามีชีวิตที่ลำบากเป็นแน่แท้ ยังไงซะ เจ้าบ่อนี้ก็จะต้องถมให้เต็ม ไม่งั้น ถ้าหากมีคนเดินไม่ระวังพลัดตกลงไปก็คงต้องลำบากแย่

ดังนั้น ชาวนาจึงขอให้เพื่อนบ้านมาช่วย โดยช่วยกันฝังกลบเจ้าลาตัวนี้ในบ่อแห่งนี้ ซึ่งจะช่วยให้มันได้ตายเร็วขึ้น ทั้งนี้จะได้ไม่เจ็บปวดมากนัก

ทั้งชาวนาและเพื่อนบ้านต่างเริ่มขุดและเทดินทีละจอบทีละจอบลงไปในบ่อ พวกเด็ก ๆ ต่างก็วิ่งพากันมาดูอย่างคึกคัก เมื่อลาเฒ่าได้รู้ถึงสภาวะที่ตัวเองกำลังเผชิญอยู่ ก็เริ่มเสียใจมาก มันร้องโหยหวนอย่างน่าเวทนาทำให้คนที่อยู่บริเวณนั้นต่างพากันเศร้าใจหายขึ้นมาทันที


 แต่สิ่งที่คาดไม่ถึงก็เกิดขึ้นนั่นคือ ลาเฒ่าเงียบเสียงไปชั่วขณะหนึ่ง ชาวนาชะโงกหัวไปดูที่ก้นบ่ออย่างประหลาดใจ ก็ปรากฎภาพต่อหน้าต่อตาเขาที่ทำให้เขาตกตะลึงอึ้งกิมกี่ เมื่อดินที่อยู่ในจอบได้เทหล่นลงไปบนหลังของลาเฒ่าตัวนี้ มันก็สะบัดดินให้หล่นไปอยู่ข้างตัวมัน แล้วลาเฒ่าตัวนี้ก็กลับขึ้นมายืนบนดินที่ถมได้อย่างสง่างาม ผู้คนต่างพากันดีอกดีใจ รีบเร่งความเร็วในการถมดินในมากขึ้น เรื่องราวก็เป็นแบบนี้ ลาเฒ่าสะบัดดินที่พวกชาวนาตักเทใส่ตัวมันให้ไปอยู่ก้นบ่อ แล้วก็ขึ้นมายืนบนดินที่ถมแล้ว เวลาผ่านไปไม่นาน ลาเฒ่าก็ขึ้นมายืนยังปากบ่อได้อย่างภาคภูมิใจ แล้วก็วิ่งอย่างมีความสุขท่ามกลางเสียงไชโยโห่ร้องของชาวบ้าน

ในช่วงการเดินทางของชีวิตคนเรา ในบางครั้งก็หลีกเลี่ยงไม่ได้ที่ต้องตกไปอยู่ในสภาพของ "บ่อร้าง" และก็จะมี "ดินทราย" หลากหลายรูปแบบ มาเทราดบนตัวเรา ถ้าหากไม่อยากถูก "ดินทราย" ฝังกลบ ก็จะต้องสะบัดให้หลุดจาก "ดินทราย" แล้วก็จะยืนบนพื้นได้อย่างสมศักดิ์ศรี

CR;พ.พุทธางกูร